1981 Kaleci Adil Unutulmayan O Fotoğrafı Anlatıyor

Baskın'dan kazağı devralan kaleci adil erinç, çok uzun bir süre ankaragücü kalesini koruyacaktı. uşakspor, fenerbahçe ve ankaragücü'nde toplam 20 yıl forma giyen kaleci adil türk futboluna adını büyük harflerle yazdırmış kaptanımız olacaktı. uzun sarı saçları ile sahaya çıktığı, zaman ankaragücü taraftarı onu yürekten alkışlardı.

ve 1981 yılındaki bolu kupa finalinde, ankaragücü kupayı kazandıktan sonra, tribünlere, taraftarların üzerine uçuşu akıllardan hiç çıkmadı. bugün bile ankaragücü taraftar sitelerinin giriş sayfasını süsler o akıllardan çıkmayan enstantane.

- neler konuşuyorsunuz aranızda?

adil erinç: mesela gündüz hoca'nın, maç öncesinde yaptığı konuşmalardan söz ediyoruz. hikmet ve ahmet ikilisinin yerine, ismet diye yazıyordu. "ismet kim hocam, ismet yok ki" diyorduk. o da, "ikiniz bir adamdınız, hikmet ve ahmet, ikiniz, ismet yapıyordunuz" (gülüyor).

yılmaz hocanın, final günü yaptığı maç konuşmasını anımsarız mesela. tahtaya vurarak, "bugün tarihi yazma günüdür. çıkın ve yazın şu tarihi" demiş ve bizi o motivasyonla sahaya sürmüştü. mesela bir gün, halil ibrahim, milli takım'da hastalandı, lig maçında da bursa'yla maç yapacağız. bizi ziyarete geldi, ihsanla birlikte, "yahu, hastalık sana ne yapabilir ki" deyip dolduruşa getirdik. o da, "tamam yahu, oynayacağım. iğne de olmayacağım" dedi. gittik, hocaya, "halil ibrahim oynayacak" dedik. onu da hemen kadroya aldık maç günü! halil ibrahim o gün iki tane gol attı, bir tane de attırdı. bursa'yı 3-1 yendik.

kaleci adıl erinç, yıllar sonra, "kızımın doğduğu yıl," diye hatırlıyor, 'türkiye kupası'nı kazandık!"

1980-1981 sezonunda türk futbol tarihinde bir ilk gerçekleşmişti. ilk kez 1. lig'de oynamayan bir takım türkiye kupası'nı kazanmıştı. 2. lig'de mücadele eden ankaragücü, türkiye kupası şampiyonu olmuştu! üstüne, bir de cumhurbaşkanlığı kupası'nı (o zamanki adı devlet başkanlığı kupası) kaldıracaktı sarı-lacivertliler.

artık sona gelinmişti. ankaragücü taraftarı finalin ikinci maçı için bolu'ya akarken, konvoyun bir ucu bolu'ya ulaştığında diğer ucu daha ankara'dan çıkmamıştı bile! ankaragücü rövanş maçında gerektiği gibi oynadı, maçı 0-0 bitirdi. kupa bizimdi! ankaragüçlü futbolcular maç biter bitmez tellere tırmanıp tribündeki taraftarına doğru uçuyor, o unutulmaz sahneler ortaya çıkıyordu.

o unutulmaz sahneyi, önce yine adil'le söyleşiden aktaralım:

"doğrusu maç bittikten sonra, iki-üç arkadaşımı, tel örgülere çıkıp seyircinin üzerine atlarken gördüm. çok enteresan geldi bana. seyircinin sahaya atladığı görülmüştür ama futbolcunun tribünlere atladığı hiç görülmemişti. benim de o an içimden atlamak geldi (gülüyor) ve tel örgülere çıktım. ben de atladım ama hiçbir şey düşünmeden atladım. ellerim paralel, yana açık, dümdüz bir şekilde seyircinin üzerine atladım. bolu sahasının tribünleri de o zaman betondu.

bütün seyircinin eli havada; candan, gönülden, aşkla bizi kucakladılar. daha sonra yüzü filan, kramponla çizilen arkadaşları gördüm.

ama resimde de gözüküyor o duygu gerçekten. resmi çeken arkadaşın o karesi, avrupa'da yılın fotoğrafı seçildi zaten, ödül aldı. unutulamayacak günler tabii."

Ziya Adnan'nın "çünkü biz ankaragüçlüyüz!.." isimli kitabından